Bevallen!

I hate it when I'm right...

Na een hele dag lamlendig op de bank te hebben gelegen, mijn dochter het stuipen op het lijf te hebben gejaagd met mijn onwillekeurige kreten door de pijnlijke weeën, heb ik de vk gesommeerd te komen. De weeën kwamen kort en onregelmatig, maar ze deden pijn! Gelukkig heb ik twee hele begrijpende en vriendelijke verloskundigen die alles wat ik zeg serieus neem. Om 22.45 klopte de vk aan en luisterde naar het hartje en checkte mijn bloeddruk. Vervolgens checkte ze of ik al wat ontsluiting had. Nou!! Ik had het geweten hoor... 5 Cm, je moet nu naar het ziekenhuis! Goed, meteen iemand gebeld om Ivy te laten ophalen. Ik denk dat ik het normaal gesproken spannender had gevonden om het feit dat mijn dochtertje in haar 21 maanden voor het eerst uit logeren ging. Maar mijn hoofd was heel ergens anders!

Aangekomen in het ziekenhuis, die 5 minuten verderop lag, omgekleed en wel, werden mijn vliezen gebroken door de verloskundige en vanaf toen werd het echt zwaar. Mijn pijnlijke weeën werden alsmaar erger. Puffen zeiden ze. PUFFEN? Ik wil niet puffen. DE BABY MOET ER NU UIT! Ondertussen was ik al 10 minuten op die kraamsuite en werd mijn ontsluiting opnieuw gecheckt... 6 cm. Het gaat nu niet lang meer duren hoor, hoorde ik. Ik was al half van de wereld af. Met gesloten ogen en opeengeperste kaken probeerde ik de volgende weeën op te vangen. Om middernacht werd mijn ontsluiting opnieuw gecheckt: 8 cm. Ik grapte tussen de weeën door dat de baby binnen een half uur wel zou arriveren. De verloskundige merkte op dat het haar niks zou verbazen. Niet veel later gaf ik aan dat ik plotseling heel erg het gevoel kreeg dat ik moest drukken en opnieuw werd de ontsluiting gecheckt. 10 Cm, je mag hoor! Ik deed mijn uiterste best om te luisteren naar de aanwijzigingen van de verloskundige, maar ondertussen voelde ik het tussen mijn benen branden. Het hoofdje voelde ik ook duidelijk en ik zei inwendig tegen mijzelf: NU MOET JE DOORZETTEN! De handen van mijn man en van de verpleegkundige werden door mij vakkundig plat geknepen, maar niemand die er (uiteraard) iets van zei. Je moet NU je ogen opendoen, hoorde ik opeens. Ik had niet eens door dat mijn ogen gesloten waren. Maar ik deed mijn ogen open en opeens zag ik de baby de lucht ingetild worden. Het geluid van een huilende pasgeborene is hemels, maar dat hoef ik jullie niet uit te leggen. De warmte van zijn huid op de mijne, die heerlijke zoetige geur die om hem heen hing... Zo cliché, maar ik was de pijn plotsslag al vergeten. Mijn man was over ons heen gebogen en kon niks anders doen dan mijn voorhoofd kussen en belachelijk gelukkig lachen. 

Kleine Owen, welkom op deze aardbol!